Nog nagenietend van de meivakantie moesten we afgelopen week weer aan de slag. En dat was geen straf gezien ik op een prachtige locatie mocht zijn! 

'Nee joh El, Wassenaar is echt veel te ver op de fiets', zei mijn zus van de week tegen me. Maar toch kon ik het niet laten om het een keer te proberen. Fietsend naar het werk is namelijk zo fijn: de zon zien opkomen (hèhè, eindelijk is het mooi weer), de frisse wind door de haren, mijmerend over wat de dag gaat brengen of juist op de terugweg de dag doornemen en reflecteren, heerlijk de spieren losmaken (tja, die bekkenpijn blijft me achtervolgen), en echt wakker de laptop opstarten!  Het was wel echt weer een stuk verder dan de vorige werkplek maar het is te doen, gelukkig! 

Ik heb het inmiddels toch wel al vaak meegemaakt maar ik kan er maar niet aan wennen: afscheid nemen. Maar ook nu was het weer tijd om afscheid te nemen. Dit keer van een opdracht die telkens veranderde. In de eerste instantie met een paar uur in de week als ondersteuning van de Intern Begeleider maar uiteindelijk om de gehele zorgstructuur neer te zetten, het team erin te coachen en de inspectie te ontvangen. Nu komt de tijd dat alles geborgd moet worden en dan weet ik weer waarom ik mijn werk zo heb ingericht: borgen is namelijk niet mijn sterkste punt (saai?). En dus is het tijd om het stokje over te dragen. Gelukkig is er een nieuwe Intern Begeleider gevonden waar ik het volste vertrouwen in heb!Ik kijk terug op een leerzame periode. We hebben met elkaar veel meegemaakt, veel veranderingen doorgevoerd, stappen vooruit gezet. Maar soms gingen we ook in z'n achteruit en was het zaak om iedereen weer te motiveren om verder te gaan. Er is zeker met en van elkaar geleerd. Het team motiveren en meenemen in de veranderingen heb ik als zeer interessant maar vooral leerzaam gevonden. Ik heb mijn rugzak echt weer kunnen vullen. Ik wil het team dan ook ontzettend bedanken voor het vertrouwen wat ik van ze heb mogen krijgen en wil ze veel succes wensen om het traject verder voort te zetten.

En dan is het alweer zo ver: kerstvakantie! Tijd om alles af te ronden en na te gaan wat we hebben meegemaakt en geleerd het afgelopen jaar. En dat is veel! Wat heb ik weer mooie opdrachten uit mogen voeren, veel mensen mogen leren kennen, mooie samenwerkingen gehad en veel geleerd. De opdrachten in het afgelopen jaar hadden veelal te maken met het (her)opzetten van de zorgstructuur. Dat vond ik ook wel erg leuk om te doen omdat er veel bij komt kijken: beleidsmatig, coaching, verandering, leerlingenzorg en ga zo maar door. Erg afwisselend dus! Verder heb ik een paar mooie trainingen en workshops mogen verzorgen. Maar waar ik vooral de laatste periode druk mee bezig ben geweest zijn twee inspectiebezoeken. Daar komt veel bij kijken. En wat heb ik daar veel van geleerd! Ik heb mijn rugzak echt weer goed mogen vullen in het afgelopen jaar. 

Nou, bijna dan! Al voelde het vanmorgen al wel als vakantie. Onze dochter is afgelopen week 4 jaar geworden waardoor ze afscheid heeft genomen van de kinderopvang. Onze zoon ging wel 'gewoon' naar de opvang. Dat betekende dat we even qualitytime met haar hadden. En dus zijn we de ochtend lekker naar het strand geweest. En dat voelde al wel echt als vakantie, al bleef de to-do-lijst wel door mijn hoofd malen. Gelukkig heb ik nog de middag en morgenochtend de tijd en hoop ik de lijst af te hebben zodat de vakantie echt kan beginnen. 

Mijn boek is vol! Ja, niet uit maar vol, het staat er echt! 

Wat kan ik toch genieten van deze tijd van het jaar! De zon zien we weer wat vaker al is de lucht nog fris. Hier in de bollenstreek ruikt het inmiddels wel erg lekker want op al veel plekken staan de bollenvelden weer in bloei. De meest prachtige kleuren komen voorbij! Lente associeer ik met alles wat weer tot leven komt. Toen ik vanmiddag met een flink vol hoofd thuis kwam, heb ik de wandelschoenen aangetrokken om nog even de mooie velden op te zoeken. Podcast op en gaan! De laatste maanden wandel en fiets ik veel. Goed voor het lijf maar ook voor het hoofd. Er is veel langs gekomen op het werk: interessante studiedagen, boeiende lezingen, ingewikkelde casussen, nieuwe collega's, training geven, veranderingen doorvoeren en begeleiden, analyses maken, klasbezoeken, coachingsgesprekken en ga zo nog maar even door. Ook het item van Nieuwsuur blijft voorbij komen. De quote over het rondlopen als vos in de vossenjacht maakte toch best wat los. En inmiddels komen er van steeds meer kanten berichten over de randzaken in het onderwijs die niet bijdragen aan beter onderwijs. Zo was ik bij een lezing waarbij onderwijs, politiek en economie in verband werden gebracht. Ontzettend interessant om het eens vanaf de zakelijke kant te bekijken. En ook daar werd gezegd: stop toch met die 'onzin' dingen. Ga terug naar de basis, ga lesgeven. Doe waar jij als professional goed in bent. Maar daar zit het hem ook in: wat de één goed vindt, vindt de ander van niet. Wat de één bij vindt dragen aan goed onderwijs, vindt de ander van niet. Maar ik ben al blij dat het gesprek erover gaat! Dat mensen weer aangezet zijn tot nadenken over wat ze wel en niet doen, over wat ze moéten doen. Ik voel me dan ook als een indiaan in de lente. We zijn gestart met nadenken/praten/loslaten/veranderen/ofhoejehetnoemenwilt en ook al zetten we kleine stapjes, er is voor mijn gevoel wel een beginnetje gemaakt! Het gesprek gaat erover, het zet mensen aan!

Afgelopen week ben ik gestart bij een nieuwe opdracht. Het was alweer even geleden dat ik echt weer bij iets 'helemaal nieuw' startte. Nieuwe collega's, ander onderwijssysteem (Montessori), ander samenwerkingsverband... Telkens bij de kennismaking met iemand kreeg ik de vraag of ik altijd dit werk doe en of ik niet op zoek ben naar een vaste baan. En telkens legde ik uit dat ik dit echt bewust doe. En natuurlijk vraag ik me wel eens af waarom ik niet gewoon een vaste baan aan zou willen nemen. Maar vanmorgen werd ik mij weer bewust van een groot voordeel van zelfstandig zijn: flexibiliteit. We namen thuis de planning door want deze dagen lopen er wat klusjesmannen in en rondom het huis en moest de deur opengemaakt worden op de tijd dat de kinderen ook naar de opvang moesten worden gebracht. Na alles afgestemd te hebben, keken we elkaar aan: is er ook nog tijd om even gauw de schaatsen onder te binden nu er natuurijs ligt?! De meeste mensen om ons heen weten dat wij echte schaatsfanaten zijn. Het liefst sta ik elke week op het ijs maar helaas is dat dus al een hele tijd niet mogelijk. Na wat afspraken verplaatst te hebben, zijn we dan ook gauw naar de ijsbaan gereden. Een half uurtje, met het opkomende zonnetje, bewegen, met de leukste, uitproberen of de bekken het houden (ik neem het voor lief als het straks weer even wat minder gaat), maar wat was dat genieten. Echt een geluksmoment! Gisteren had ik al het geluk om even met onze dochter het ijs op te gaan (het krabbelbaantje was open). Want ja, jong geleerd is oud gedaan nietwaar? En het mooiste was dat zij vanmorgen in de auto vroeg: 'Mama, gaan we nog schaatsen?' Nog zo'n geluksmoment!

Overal op de Socials zie ik terugblikken op het jaar 2023. Dus ik kan natuurlijk niet achterblijven! Maar als ik terugblik op het jaar, dan kan ik wel zeggen dat het jaar twee kanten had. Aan de ene kant heb ik genoten. Genoten van het gezin, van leuke uitjes met familie en vrienden, mooie vakanties, feestjes, volop gezelligheid en als klap op de vuurpijl kochten we een ander huis en wonen we inmiddels vijf weken op deze heerlijke stek! Aan de andere kant werd alles overschaduwd door pijn. Pijn in het bekken. Door verschillende therapieën en behandelingen maakt dat het nu beter gaat, maar een dag zonder pijn heb ik nog niet mogen ervaren. Ik hoop dat dit in 2024 wel echt voorbij gaat en dat ik weer kan doen wat ik wil doen, zonder na te denken of het wel of niet zal lukken. We gaan daar wel echt voor!

Bij het opstaan vanmorgen zagen we gelukkig het zonnetje schijnen. We kijken elke dag eerst naar buiten want dochterlief wil enkel 'jurkjes met blote benen' aan en voor het herstel van mijn bekken is het goed om een constante beweging als fietsen te maken (maar graag fiets ik droog naar de afspraken toe). De weerapp gaf ook geen regen aan dus de jurk werd uit de kast getrokken en de fiets werd uit de schuur gehaald.

Waar ik het anders altijd druk had met van alles en nog wat, heb ik de afgelopen periode alles af moeten zeggen. In een eerdere blog schreef ik al dat ik te maken heb met bekkeninstabliliteit. En helaas ben ik er nog niet vanaf. We zijn echt bezig met een ‘reset’ wat inhoud dat de dagen gevuld zijn met werk, oefeningen, bewegen, rusten en bezoekjes aan specialisten. De tijd en energie die overblijft besteed ik aan mijn gezin. Aan de ene kant is het echt vervelend. Ik ben dit zó niet gewend en ik ben de constante pijn echt wel beu. Maar aan de andere kant is het ook fijn om alleen de dingen te doen waar ik energie van krijg. Om steun te ervaren van familie, vrienden en collega’s. Om bezig te zijn met het goed verzorgen van mijn lijf. Ik merk dat ik echt beter kan focussen op de dingen waar ik voor sta. Ik ren niet meer aan alles voorbij maar neem echt de tijd voor dingen. En er is verbetering en daar houd ik me maar aan vast. Zo kan ik alweer met de kinderen spelen, hoef ik mijn zoontje niet meer aan z’n slaapzakje omhoog te hengelen en heb ik alweer een eerste ritje op de racefiets mogen maken. 

In de afgelopen periode is er van alles gebeurd. Zo kregen we de inspectie op bezoek voor een thema-onderzoek, heb ik weer een workshop mogen verzorgen, mocht ik verschillende studiedagen invullen, voeren van oudergesprekken, terugkoppelingen van onderzoeken, coaching van leerkrachten en onderwijsassistenten, de start van een nieuwe directeur, coaching van een Interne Begeleider, ... . Ik heb me dan op werkgebied niet hoeven vervelen. En ook privé niet. Helaas stond dat meer in het teken van bezoekjes aan de huisarts, osteopaat, fysiotherapeut, biopatist en de podoloog. Ik heb namelijk 'opeens' bekkeninstabiliteit. Tijdens de zwangerschappen had ik wel eens pijn in de rug maar ik heb dat nooit geassocieerd met bekkeninstabiliteit. Nu ik 3 maanden geleden gestopt ben met het geven van borstvoeding ging het eigenlijk 'mis': veranderende hormoonhuishouding én een beetje te druk is geen goede combinatie voor deze klacht. We zijn dan ook hard bezig om weer te herstellen en ik kijk dan ook uit naar de vakantie! Even lekker niets, eropuit trekken met gezin en familie, hopelijk mooi weer en weer wat meer bewegingsvrijheid!Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt maar ik moet wel geduld hebben. En juist dat is iets waar ik niet zo goed in ben. Maar we houden moed! 

De laatste dagen van mijn verlof zijn ingegaan. En daar ga ik zeker van genieten! Het is een bijzondere periode geweest. Niet altijd even makkelijk maar als je dan weer dat kleine kindje in je armen houdt, vergeet je alles. Wat is dat genieten! Rink doet het super en ook Kaat is inmiddels gewend aan het 'grote zus' zijn. Dat maakt het voor mij makkelijker om weer aan de slag te gaan. Eerder schreef ik al dat het weer ging kriebelen. Ik heb dan ook de uurtjes die ik kon werken met beide handen aangepakt. Hierdoor heb ik leuke dingen gedaan, waaronder het coachen van een interne begeleider maar ook het verzorgen van workshops. Gisteren mocht ik er nog weer één geven en ook nu weer weer beviel de afrondende opdrachten met de kaarten erg goed (zie onderstaande foto en eerder geschreven blog)! Het geeft mij weer zoveel energie om weer een steentje aan de maatschappij bij te dragen. En doordat ik langzaam kon opstarten, kon iedereen hier thuis wennen aan de nieuwe situatie. Vanaf maandag gaan we dan ook weer volle bak aan de slag. Ik kijk er aan de ene kant heel erg naar uit. Het veel thuis zijn en voornamelijk met de verzorging van de kinderen bezig zijn is niet zozeer aan mij besteed. Aan de andere kant is het heerlijk om met dit gebeuren bezig te zijn, te knuffelen, babygeur op te snuiven en geen brood te hoeven smeren of ontzettend te moeten haasten om 8 uur op school te zijn. Het geeft dus een heel dubbel gevoel. Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik een leukere moeder ben als ik ook aan het werk ben. En dat is denk ik het allerbelangrijkst. Ik kijk wel met een heel positief gevoel terug op de verlofperiode maar ik kijk weer uit naar het nieuwe wat weer komen gaat!

Wat gaat de tijd hard! Ruim 8 weken geleden is onze zoon Rink geboren. Alles is goed gegaan en alles gaat goed! We genieten volop. Het is een heerlijk ventje en met mijn herstel gaat het super. Ik merk inmiddels wel dat het werk weer wat gaat kriebelen. Ik mis het om in een school rond te lopen, leerlingen, ouders en leerkrachten te ontmoeten en bezig te zijn met onderwijsontwikkeling. Dit werd afgelopen week nog extra getriggerd: voor mijn verlof heb ik een training ‘Flitsbezoeken’ gevolgd. De laatste bijeenkomst viel echter in mijn verlof waardoor ik deze niet kon volgen. Gelukkig waren er met mij meer mensen die dat was overkomen waardoor de trainer een online bijeenkomst had georganiseerd. Deze heb ik van de week gevolgd wat ervoor zorgde dat mijn hersenen weer werden ‘aangezet’. Daarbij bestond Onderwijssupporter 4 jaar en dat hebben we natuurlijk weer met het personeel (lees: mijn man) gevierd. Ik besefte me dat mijn iets langer geplande verlof misschien toch wel iets te lang gaat zijn. Daar was ik vooraf al bang voor maar het kwam nu eenmaal zo uit wegens de herfstvakantie. Inmiddels ben ik bezig om te zien waar er toch nog wat ruimte is om wat op te pakken of misschien al wat dagen voor de klas te gaan staan om er zo weer langzaam in te komen. Ik hoop daar spoedig wat meer over te kunnen melden!

Vandaag is officieel mijn verlof gestart! Het was nog even flink doorwerken om alles goed over te dragen maar het is me gelukt. En nu is het proberen om tot rust te komen, al is de to-do-lijst nog best lang... Maar daar hebben we dan ook de tijd voor dus ook dat gaat vast goed komen (en zo niet, dan is het jammer 🙃). De beide opdrachten waar ik nog mee bezig was heb ik kunnen afronden en bij beide scholen ben ik verschrikkelijk verwend met prachtige cadeaus. Ik moet daar nog altijd aan wennen; tenslotte doe ik 'gewoon mijn werk'! En ben ik juist dankbaar dat ik het vertrouwen had gekregen om op de school aan het werk te mogen zijn. Maar dat neemt niet weg dat de blijk van waardering ook door mij zeer gewaardeerd wordt! Heel leuk is het dat ik na mijn verlof op de ene school terug mag komen. De opdracht die ik had gekregen loopt nog even door dus echt super dat ik dat verder voort mag gaan zetten! Verder had ik nog een inschrijving voor de online training Klassenmanagement. Dus dit loopt nog wel even door. Maar super gaaf dat er zonder reclame er weer een inschrijving is. Het blijft kriebelen om daar verder mee te gaan dus na mijn verlof wil ik me er meer in gaan verdiepen hoe ik dit nu beter op de markt kan zetten. Net als de workshops/trainingen die ik zo af en toe geef. Het smaakt namelijk echt naar meer. En zo zijn er nog wel wat plannen waar ik mee bezig wil gaan na mijn verlof. Maar dat komt later! Eerst genieten van de rust en dan van de kleine die komt! Per 31 oktober (na de herfstvakantie regio midden) zal ik weer aan het werk zijn. Hopelijk tot dan!!

Al weken ben ik aan het zoeken naar blanco kaarten: bloemen, grappige dieren, figuren, etc. Dit omdat ik weer eens wat had bedacht...! Volgende week ga ik de workshop 'Invallen, en dan?' geven en als afsluiting had ik bedacht om dit met kaarten te doen. Ik heb er gelukkig een heleboel gevonden waarvan ik denk dat ze geschikt zijn. Ik ben dan ook zo benieuwd hoe dit bedenksel weer gaat uitpakken! Maar mocht je nog wat kaarten hebben, ik kan er niet genoeg hebben! Verder merk ik dat de zenuwen alweer opkomen spelen. Dat blijft toch wel erg voor dit soort dingen. Hopelijk blijft het bij deze 'gezonde spanning-zenuwen' en wordt het niet veel erger! Het verbaast me alleen telkens weer. Vorige week moest ik een deel van de dag een groep overnemen en dan heb ik hier totaal geen last van. En ook als ik een pittige gesprek heb merk ik er weinig van. Ik mag de workshop 2x verzorgen dus we mogen aan de bak! En ik kijk er ook wel weer naar uit want het kriebelt wel echt om dit soort dingen vaker te doen. Ach, we gaan het meemaken. Aan de voorbereiding kan het in ieder geval niet liggen. 

Vanmorgen had ik weinig zin. Het is vakantie in onderwijsland maar ik had nog een hele to-do-lijst. En ik had er niet zoveel zin in. Er stonden wat dingen op waar ik nou niet bepaald energie van krijg. Althans, dan dacht ik vanmorgen want nu ik dit schrijf is de ochtend alweer om zonder dat ik het door had. Dat betekent dat het toch niet zo vervelend werk was als wat ik van te voren had gedacht! Alleen mijn maag kreeg het door want die ging knorren! 

Ja, op vrijdagavond zit ik achter de computer om alle administratie bij te werken. Meestal doe ik dat wel op een avond maar niet vaak op de vrijdag. Maar het is even niet anders. Afgelopen weken was het druk! Naast dat we een dochter hadden met de waterpokken waardoor er veel geregeld moest worden, heb ik naast de vaste werkdagen ook andere dagen gewerkt vanwege studiedagen. En bij de studiedagen had ik een grote rol in de invulling van de tijd. Ontzettend tof om te doen maar ik blijf het spannend vinden. En dit keer was de spanning nog groter want door de grote hoeveelheid coronabesmettingen op de school werd ervoor gekozen om de studiedag online te houden. Op zich kan ik aardig met computers omgaan. Ik ben zelfs ICT'er op een school geweest (gebrek aan beter?!) maar nu moest ik wel heel veel ICT-skills hebben...

De maand januari is alweer om! Wat gaat die tijd snel. En dat is altijd een goed teken want het laat zien dat je het naar je zin hebt. En dat heb ik dan ook. De nieuwe opdracht is boeiend. Het stokje van de vorige Interne begeleider is inmiddels doorgegeven dus ik kan nu echt aan de slag. Deze week staat er een studiedag op het programma dus ik kan gelijk actie draaien. Heerlijk! En bij de andere opdracht staat er ook een studiedag op de planning waar ik veel voor moet voorbereiden. Deze studiedag zal online verlopen waardoor ik even moest schakelen. Maar ook dat gaat vast wel weer goed komen. Het maakt het wel weer spannend want presenteren voor een scherm is toch wel anders. De aankomende weken worden wel druk verwacht ik dus vandaar dat ik nu even een blog schrijf. 

Ik ben nu op twee scholen aan de slag en voor beide scholen moest ik een deel van de studiedag invullen. Op de ene school stond het klassenmanagement centraal. Een onderwerp waar ik veel affiniteit mee heb en waarvan ik merk dat als ik een leerkracht coach, hier veel aandacht naar toe gaat. Naar mijn idee kan je pas een goede instructie (e.d.) geven als het klassenmanagement op orde is. De training had ik al enkele keren fysiek gegeven en in coronatijd heb ik er een e-learning van gemaakt (hier zijn wel wat leerkrachten in bezig maar voornamelijk is het nog in proeffase. Ik wil hier echt nog meer mee maar ik weet gewoon niet waar ik de tijd vandaan moet halen!) Toch was ik weer flink gespannen tijdens de studiedag. Je wilt het graag goed doen. En volgens mij is dat wel gelukt! Het vervolg van deze training staat ook alweer gepland dus hier ben ik op dit moment druk mee bezig.

Joehoe! De onderwijssupporter bestaat alweer 3 jaar! Wat gaat die tijd toch snel en wat ben ik nog steeds blij dat ik toen de keuze heb gemaakt om als zelfstandige aan het werk te gaan. Ik weet nog goed dat ik het ontzettend spannend vond. Nachten heb ik wakker gelegen met de vraag of het wel een goede zet zou zijn. Maar nu, na drie jaar, kan ik wel zeggen dat het een goede zet was en nog steeds is. Nog altijd vind ik het spannend, vooral als een opdracht afloopt en ik nog niet iets nieuws heb (al heb ik tot nu toe nog geen week geen werk gehad dus zorgen om niets). Of als ik weer ergens opnieuw start: weer nieuwe mensen leren kennen, de organisatie in beeld brengen, ontdekken waar de hulpvraag zit, goed weten wat er van mij verwacht wordt. Maar juist dit alles maakt dat ik geïnspireerd blijf. Dat ik nieuwe dingen ontdek. Mezelf blijf ontwikkelen. En juist dat maakt dat het 3 jaar geleden een goede keuze is geweest. Ik hoop dat het ook lang nog zo mag blijven gaan!

Gisteren heb ik een bericht op LinkedIn geplaatst met daarin de tekst dat ik het maar lastig vind. Ik word veel benaderd voor interim leerkracht. Dat is natuurlijk heel fijn. Het geeft aan dat we als zelfstandigen in het onderwijs gevonden worden. Maar of het nu op de juiste manier gaat, is een tweede. Toen ik gisteren de zoveelste aanvraag kreeg voor het hele aankomende schooljaar, ging ik me afvragen wat me nu toch zo irriteert. En ik weet het al: Ik ben zelfstandige in het onderwijs geworden omdat ik wat wil betekenen voor verschillende scholen. Ik wil mijn expertise kunnen delen maar ook zelf blijven leren. Ik wil scholen ondersteunen, waar de behoefte ook maar ligt. Daar komt ook bij dat ik niet de persoon ben om telkens op dezelfde school te zijn, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. De aanvragen die nu binnenkomen, hebben daar geen betrekking op. Het is omdat er gewoonweg niemand anders is. Een heel schooljaar is geen interim werk meer. Er is gewoon een giga tekort die we op deze manier dan maar proberen op te lossen. En hoe dat tekort komt blijft natuurlijk de vraag (of weet...). In gesprekken merk ik dat het onderwijs wel toe is aan een nieuwe slag. Een stukje zakelijkheid mag wel meer in het onderwijs ingezet worden. Maar ook vernieuwing. Zo hoorde ik een student van de week zeggen dat hij (!) zijn tentamen 'schoolbord schrijven' had behaald. Ik heb zijn zin herhaald, bang dat ik het niet goed had verstaan. Want op welke school hangt er nu nog een krijtbord? Ik kan daar echt niet met mijn hoofd bij! En het bevestigd mijn gevoel dat we af en toe naast de weg zitten in het onderwijs. 

Het is vrijdag vandaag en dat betekent meestal dat ik een dagje met mijn dochter samen ben. Maar vandaag is dat even niet het geval want er staat een studiedag op het programma! Ik vind dat altijd leuke, interessante dagen. Fijn om met het team te spreken over het onderwijs, samen stappen te zetten en verder te kijken naar wat we willen en gaan doen. Dit keer staat het NPO op het programma en gaan we aan de slag met Zicht op kwaliteit en in het verlengde daarvan het handelingsgericht werken (HGW). Boeiende thema's waar ik ook mijn steentje aan mag bijdragen. En dat zorgt altijd voor een gezonde spanning. Je wilt het graag goed doen en het team meekrijgen maar omdat ik vaak nog niet zo lang in een team ben, is het altijd even aftasten (je wilt natuurlijk ook niet als die 'bemoeial' overkomen). Maar door het samen te doen en samen te bespreken hoop ik het team in een positieve flow te krijgen om zo het onderwijs te verbeteren. I love my job!

Bij mijn afscheid van de vorige opdracht, kreeg ik van mijn collega een sportmassage aangeboden. Naast het lesgeven heeft zij haar eigen sportmassage praktijk. En nu ben ik dus helemaal ontspannen. Al voel ik wel dat ze me flink aangepakt heeft (na een drukke week met veel werk achter de computer merkten de schouders dat behoorlijk)! Maar ook dit zijn weer leuke dingen van mijn werk. Ik spreek zoveel verschillende mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben. Dat inspireert mij enorm! Net als de introductiebijeenkomst van de nieuwe klas die we gisteren nog hadden. Een groep deelnemers die er allemaal zin in hebben. Ik ben benieuwd hoe het deze periode gaat verlopen. Maar gaaf is het zeker!Net heb ik de laatste dingen voor deze week afgemaakt en is het tijd om lekker te gaan genieten van het mooie weer samen met mijn dochter.Fijne dag!

Het is zondagochtend. De kleine meid ligt heerlijk te slapen en manlief is een rondje maken op de racefiets.  En ik? Ik heb de computer aangezet om nog het e.a. te doen voor het werk waaronder ook het schrijven van deze blog. Even een update van hoe het gaat. En het gaat prima! De nieuwe opdracht bevalt erg goed. Er is veel werk te verzetten maar op verschillende vlakken dus dat geeft een leuke afwisseling. Ook de afstand valt me niet tegen. Het is ergens ook wel fijn om even zo'n poos alleen te zijn, met de radio aan en rijden op de cruisecontrol. De telefoontjes die soms gedaan moeten worden doe ik dan ook waardoor de tijd vliegt. De tijd vliegt sowieso. En ik zeg altijd dat het een goed teken is. Want als de tijd vliegt, heb je het naar je zin!

Het is woensdagochtend. Eigenlijk ben ik altijd 'vrij' om voor onze dochter te zorgen maar de afgelopen weken kon mijn duo-collega de groep geen online les geven wegens andere afspraken. Ik heb die dagen op me genomen en dat was prima. Maar vandaag kon zij een deel van de ochtend er niet zijn (een goede reden heeft ze hoor: een ICT-examen, en dat is in deze tijd van groot belang!). Ik had even twijfel om de groep weer te doen maar met de zorg voor de kleine, andere (werk)activiteiten en een man die toch nog wel last heeft van een nasleep van het virus, heb ik besloten om alleen in de tijd dat mijn duo niet kon, paraat te staan voor de leerlingen. Ik heb een paar vragen gehad maar eigenlijk konden de leerlingen allemaal aan de slag! Gisteren hebben we de instructies al gegeven en het zijn ook gewoon echt toppers. Ik vind het erg knap om te zien hoe de leerlingen het zo oppakken. Waar ik op sociale media overal gemopper lees, pakken deze kinderen het op alsof het niets is en gaan ze er helemaal voor. Natuurlijk lukt dat bij de één beter dan bij de ander en de volgende zin in de ouderchat deed bij mij mijn mondhoeken omhoog krullen: 

Na een paar drukke dagen die afgewisseld werden met werk- en privé afspraken, is de laatste dag van 2020  aangebroken. Ik werk nog een paar uurtjes en dan gaan we oliebollen halen en komt de visite om daarmee het oude jaar af te sluiten en het nieuwe jaar in te luiden.

Officieel is het vakantie in onderwijsland. Maar dat geldt nog niet helemaal voor mij. Door de quarantaine van vorige week, heb ik nog wel wat werk om in te halen. Gelukkig is Hans weer goed aan het opknappen en is hij weer onderdeel van het gezin! Ik had het geluk dat ik nog de laatste twee dagen voor de vakantie op pad mocht en ik actief voor de school bezig kon zijn. Het online onderwijs moest namelijk weer op poten gezet worden. Tijdens de eerste lockdown was ik als interne begeleider actief en was ik met hele andere dingen bezig dan nu als interim leerkracht. Een andere uitdaging maar wel één die ik wel erg leuk vond om aan te pakken. Zo hebben we alles digitaal ingepland en instructies opgenomen. Ik vond dit leerzaam want je moet vooraf al goed nadenken wat je wilt met de les en dit proberen in een korte en boeiende film weer te geven. Ik merkte dat ik voornamelijk de inbreng van de leerlingen miste tijdens de instructie. Ik vind dat altijd zo waardevol en het geeft mij plezier in het lesgeven. Desalniettemin in het gelukt en ik ben heel benieuwd wat de leerlingen ervan vinden. Na de vakantie ga ik vol goede moed aan de slag om ook online zoveel mogelijk aan de leerlingen te leren en voor hen klaar te staan.

Ja, 5 in 3... In mijn verlof had ik het zo bedacht dat ik drie dagen zou gaan werken met af en toe wat uren in het weekend of op een dag dat ik thuis met de kleine ben. Maar dat 'af en toe' kan ik beter vervangen in 'geregeld'. Sinds ik weer aan het werk ben, merk ik dat ik van alles aan het doen ben. Is dat erg? Nee helemaal niet! Het geeft mij energie en ik vind het fantastisch om met verschillende dingen bezig te zijn. Maar ik vergeet wel eens dat ik geen vijf werkdagen meer heb waardoor het soms wel even rennen en vliegen is! Wel krijgen we iets meer structuur thuis wat ervoor zorgt dat het goed te doen is.

... is het halve werk. Na een paar heerlijke dagen vrij die we doorgebracht hebben in Overijssel, was het tijd om weer 'echt' te beginnen met werk. Niet meer alleen vanuit huis maar ook op locatie. Ik heb voor de aankomende weken een opdracht als interim leerkracht aangenomen. Het is dichtbij huis en het is iets waarvan ik weet dat ik het kan. Een mooi begin om weer in te komen in het onderwijswereldje, zeker naast het ontwikkelwerk waar ik mee bezig ben. Na deze eerste twee dagen kan ik zeggen dat ik een goede keuze heb gemaakt. Het was weer heerlijk om met kinderen bezig te zijn en heel fijn om weer les te geven. Het smaakt weer naar meer (op de donderdag nog een aantal uur beschikbaar)!Daarnaast is het echt even zoeken naar een ritme. Om kwart over 7 stond ik al bij het kinderdagverblijf om de kleine meid te brengen en het was nog opschieten om haar op tijd te halen. Gelukkig weet ik dat ze in goede handen is (zowel het kinderdagverblijf als bij de opa's en oma's. Zo ontzettend fijn!) Maar ik heb er wel weer nieuwe energie door gekregen! Waar ik ook energie van kreeg, was het berichtje die ik van een collega-IB'er van een vorige opdracht kreeg:

Ik vond het wel weer tijd voor een blog! En daar had ik een goede reden voor: Onderwijssupporter bestaat vandaag alweer twee jaar! Wat is die tijd toch snel gegaan. En wat heb ik een paar gave projecten mogen doen. Van interim leerkracht tot ambulante- en interne begeleider tot onderwijsontwikkelaar. Het blijft leuk en inspirerend om steeds op andere scholen en aan verschillende projecten te mogen werken. De afgelopen weken ben ik thuis geweest om de zorg voor onze baby op me te nemen. Ik was vooraf erg 'bang' dat ik de muren op me af zou voelen komen maar het tegendeel is waar. Ik geniet van de kleine meid en we vermaken ons uitstekend. Daarbij moet ik wel zeggen dat het project voor Eduvelopment (https://eduvelopment.eu) gewoon doorloopt. Niet dat ik er nu héél actief aan mee werk maar ik volg het wel. En de ontwikkelingen gaan hard waardoor ik verschillende stappen heb moeten zetten. Dat was een leuke bezigheid in de tijd dat onze kleine lekker aan het slapen was en goed om er zo weer langzaam in te komen. Het resultaat is dat zij met de leeftijd van vijf weken bij de notaris zat en getuige was van de oprichting van mijn eigen B.V. Ik had twee jaar geleden nooit verwacht dat ik zelfs een eigen B.V. zou oprichten! Zo zie je maar dat je de toekomst niet kunt voorspellen en dat je soms maar gewoon in het diepe moet springen en wel ziet waar je op uit komt. 

Het is maandagochtend en ik ben thuis. En dat voelt gek. Maar ik weet dat het goed is en dat het nu ook mag. Ik ben namelijk 36 weken zwanger en het is tijd voor rust (als ik dat zo mag geloven vanuit de berichten die ik rondom zwangerschap elke week krijg).

Wat een periode heb ik achter de rug! En niet alleen zakelijk, ook privé. Want na enkele weken in een appartement gewoond te hebben in Zwaanshoek, was onze verbouwing van ons huis klaar en konden we weer terug verhuizen. Wat is het fijn om weer in ons eigen huis te wonen. En nog fijner is dat ik een nieuw kantoor heb. Het voelt nu al als een heerlijke plek! En het is een heerlijk idee dat het plan waar we al jaren mee bezig zijn geweest, nu uitgevoerd is! 

Al lange tijd ben ik bezig met de begeleiding van leerlingen met een eigen leerlijn (Ontwikkelingsperspectief - OPP). Ik heb hier ook al eerder over geschreven. Op de verschillende scholen waar ik de afgelopen maanden ben geweest, merkte ik dat veel Interne begeleiders maar ook leerkrachten stoeien met onwerkbare formats en sjablonen maar ook niet goed wisten wat het nut is van een OPP en hoe je deze nou goed kan inzetten. Het werd daardoor voor iedereen een grote opgave terwijl het de leerkracht maar vooral de leerling veel kan brengen!Bovenstaande heeft er toe geleid dat ik me hier volledig op heb gestort waardoor er een werkbaar format is ontstaan. Een format waar je dingen in weg kan strepen of kan aanvullen naar wens. Ik heb hem nu op verschillende scholen ingevoerd en de reacties zijn positief!

In mijn vorige blog schreef ik dat ik met verschillende dingen bezig ben die mij weer nieuwe energie geven. Het eerste 'ding' is dat ik inmiddels ingeschreven ben op www.begeleidingspool.nl. Een initiatief vanuit de gemeente Den Haag om begeleiding te bieden aan zijinstromers, starters en herintreders. Ik kon me gelijk vinden in de gedachtegang en na een intake kreeg ik een plekje op de website. Door Coronatijd is het de vraag in hoeverre er nu begeleiding nodig is. Maar wat nu nog niet komt, komt wellicht later in de toekomst!

Vanuit huis ben ik aan het werk: beleidsstukken, administratie bijwerken en lopende zaken die ik voor verschillende scholen gewoon vanuit huis kan oppakken. Ik kreeg het volgende bericht en dat maakt alles weer (even) goed! Fijn dat er ook meedenkende (adjunct)directeuren zijn!

Dit plaatje maakte me vandaag weer even wat blijer. Op de fiets langs de eerste bloeiende bollenvelden die Lisse rijk is. Want wat een vreemde dagen zijn het geweest! Waar gaat het naar toe? Waar zal dit eindigen? Ik hoef je vast niet te vertellen dat ik doel op het Coronavirus. Het maakt me verdrietig dat er zoveel zieken zijn. Maar ook angstig, want het leek nog zo ver weg maar het komt steeds dichterbij. Wat staat ons en de maatschappij te wachten?Inmiddels zijn de scholen dicht. Althans, voor de leerlingen. Vandaag is er op de school waar ik op maandag en dinsdag ben, ontzettend hard gewerkt om het thuisonderwijs op gang te brengen. Echt fantastisch dat er zo veel leerkrachten bezig zijn geweest om het onderwijs voor de kinderen door te kunnen laten gaan. Ook ik heb mijn steentje bij kunnen dragen en de aankomende dagen heb ik nog verschillende opdrachten om op gebied van beleid en coaching actief te zijn. Maar daarna weet ik het nog niet zo goed. En dat bied me wel zorgen. Zorgen op gebied van gezondheid maar ook van inkomsten. Ik heb gelukkig een buffertje opgebouwd maar doordat onbekend is hoe lang dit gaat duren, is de vraag hoe snel de bodem in zicht gaat komen. Maar vooralsnog staat de gezondheid van de bevolking en van mezelf op nummer 1 en heb ik me maar voorgenomen me er niet te druk over te maken; het komt vast wel weer goed! Wat wel even zeer deed was de zin dat je als ZZP'er zelf voor het risico hebt gekozen. Ja, aan de ene kant klopt dat. Ik heb er zelf voor gekozen om mijn vaste baan op te zeggen. Maar dat heb ik gedaan omdat de baan die ik nu heb niet in vaste dienst te vinden is. Veel scenario's heb ik vooraf bedacht wat zou zorgen dat het 'mis' zou kunnen gaan, maar een griepvirus met al de bijbehorende overheidsmaatregelen stond niet in dat lijstje! Ik kan het daarom ook zelf niet veranderen en moet er nu maar gewoon mee dealen. Net zoals iedereen want we hebben er allemaal 'last' van. Ik sta nog steeds achter mijn visie en missie en ik ben ook ZZP'er geworden om voor nieuwe mogelijkheden en ontwikkelingen te gaan. Dit zorgt ervoor dat er in mijn hoofd alweer allerlei ideeën rondcirkelen en waar ik dan aankomende periode wellicht tijd voor krijg om verder uit te werken. Financieel zal dat niet direct wat opleveren, maar op den duur vast wel. Een nieuwe training ontwikkeling, een format met bijbehorende werkwijze uitwerken, ik heb nog een boek die ik wil lezen ('De toekomst van ons onderwijsstelsel'), misschien kan ik online nog iets gaan doen (wel al wat ideeën). En daarbij moet ik me gaan verdiepen in een boekhoudprogramma maar tot nu toe kwam ik er steeds niet aan toe.

Van het weekend kreeg ik de vraag waar mijn dagen nu vooral mee gevuld zijn. Is het voornamelijk lesgeven of zijn het ook andere werkzaamheden? Tijdens het vertellen aan deze persoon, bedacht ik mij dat het wel een goede input voor een nieuwe blog is. Want er staat al enkele weken een bepaald onderwerp centraal in mijn werkweken: leerlingen met een ontwikkelingsperspectief. Of te wel: leerlingen met een eigen leerlijn. Dit zijn leerlingen die het tempo van de groep niet bij kunnen houden maar ook niet gebaat zijn op een school voor speciaal basisonderwijs. Ik ben op verschillende scholen deze leerlingen in beeld aan het brengen. Dit doe ik aan de hand van verschillende toetsen en observaties van de leerkracht. Vervolgens maak ik er een plan bij. Hiervoor heb ik een nieuw format ontwikkeld. Dit plan bespreek ik met de leerkracht: welke ondersteuning heeft de leerling nodig? Welk materiaal? Hoe pak je het aan in de klas? En zo komen er verschillende hulpvragen aan bod waar ik de leerkracht dan in begeleid. Tevens heeft dit met klassenmanagement te maken. Ook dat is een aspect waar ik al enkele weken mee bezig ben. Ik heb hiervoor een training ontwikkeld en daar komt binnenkort een aanvulling bij: het explicite instructiemodel. Dit heeft vooral te maken met hoe je een instructieles het beste kunt geven. Alle zaken hebben met elkaar te maken en het geeft mij veel voldoening om zo in het onderwijs bezig te zijn. Ik werk zowel voor de leerkracht als voor de leerling. Maar ook voor de school want hoe pas je bovenstaande het beste toe? Hiervoor maak ik dan weer beleid op. Ontzettend interessant dus. Maar ook andere hulpvragen die ik van leerkrachten krijg, pak ik aan. Zo zijn de dagen ontzettend afwisselend!Daarnaast sta ik nu nog twee dagen in de week voor de klas. Dat zijn twee dagen waar ik ook erg van geniet. Ik ben dan nog heerlijk met leerlingen bezig maar ook blijf ik ervaren wat de leerkrachten die ik coach ervaren of tegen aan lopen. Vanuit die ervaring kan ik de leerkrachten ook weer coachen. Vandaag was het echt genieten in de klas want er is hard gewerkt maar met volop gezelligheid. En niet alleen ik heb dat ervaren, ook de 'klassendienst'. Dit briefje vond ik toen ik terug kwam uit een bespreking. Hier doe je het toch voor?!

De laatste werkweek van 2019 is alweer ingegaan. De tijd gaat snel. Leerlingen zeggen wel eens: 'Is de tijd nu alweer om?!' Waarop ik dan steevast zeg: 'De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt.' En naar mijn zin heb ik het dus logisch dat de tijd snel gaat! Maar nog even is het Kerstmis en er wordt dan ook rondom mij volop gesproken over de gekregen kerstpakketten. Tsja, als Zelfstandige heb je die niet. Althans, dat dacht ik. Maar ik was uitgenodigd voor een kerstfair van een stichting waar ik twee dagen per week actief ben en heb een prachtig boeket mogen uitzoeken. Wat een verwennerij! Maar ik vond het vooral leuk dat ik aanwezig mocht zijn bij het hele gebeuren. Dat deed me goed!

Wat was het gisteravond toch super tof! We hadden onze eerste optreden van de Vrienden van DaCapo Lisse. Eerder heb ik hier al eens een blog over geschreven en nu was het eindelijk zo ver. Alles viel perfect samen: de band, de zangeressen, de trompettist en het gelegenheidskoor. En vanavond mogen we nog een keer! Ik kijk er al naar uit! Toen het concert was afgelopen, ging de DJ nog even door wat mij de tijd gaf om een dansje te wagen maar ook om met oude bekenden te spreken. En ik krijg steevast de vraag: 'Hoe gaat het met de Onderwijssupporter?' Ik kan dan zeggen: 'Het gaat goed met de Onderwijssupporter!'. Dat is toch wel een heel fijne zin! En natuurlijk is en blijft het super tof. Op die momenten sta ik echt weer even stil bij wat ik tot nu toe al bereikt heb. Afgelopen twee weken ben ik in onderhandeling geweest voor de volgende periode die komen gaat: één opdracht wordt afgerond, één opdracht zou pas in januari starten maar dat is vervroegd naar november. De eerste weken op deze nieuwe plek zitten er op en het voelt goed! Het is een  mooie plek waar ik nu alweer volop van geleerd heb. Twee andere opdrachten zijn verlengd. De één tot aan de voorjaarsvakantie, de andere voor de rest van het schooljaar. Een groter compliment kan ik niet krijgen! Ik ben dan ook super trots! Ik bedank de mensen die mij deze kansen geven dan ook hartelijk voor het vertrouwen die zij in mij hebben! Nu geniet ik even van wat vrije tijd om vanavond nog een keer te knallen bij de Vrienden van DaCapo! Er zijn nog kaarten over, al is het niet veel meer :) Geniet van het weekend! 

Het ging afgelopen weekend even wat anders. Meestal zet ik in het weekend toch wel de laptop aan om voor Onderwijssupporter bezig te zijn. Er is namelijk altijd wel wat te doen óf ik denk dat ik nog wel wat kan doen. Eigen mailing en administratie bijhouden, mailtjes van de scholen of van flexleerkracht.nl beantwoorden. Of toch nog even verder werken aan dat ene verslag of verdiepen in bepaalde materie. Het kan altijd beter. Ik kan me soms een soort schuldig voelen als ik niets doe aan het bedrijf. Het lijkt wel of er altijd wat te doen is of dat ik iets mis als ik niets doe. Maar van het weekend ging het dus anders. Vorige week had ik de vrijdag 'vrij' waardoor ik veel heb kunnen doen waar ik anders niet aan toe kom. En verder stond het weekend in het teken van muziek maken. Eind november hebben we een twee grote concerten met de harmonie van Da Capo, het orkest waarin ik speel. Het worden twee concerten in het teken van de Vrienden van Da Capo. Zo hebben we een samenwerking opgezet met een trompettist, een zangeres, een koor, een band en een DJ. Super gaaf dus! Maar dat betekent ook veel muziek. En om dat allemaal goed in de vingers te krijgen, stond er een repetitieweekend op het programma. Twee volle dagen hebben we gerepeteerd in het mooie Brabant. Maar gelukkig was er ook tijd voor gezelligheid. Samen met een vriendin die ook in het orkest speelt heb ik het avondprogramma bedacht. Het was fantastisch om volwassenen te zien rennen tijdens een Zweeds loopspel! Maar wat vooral gaaf was om te zien was de teambuilding. Iets wat erg belangrijk is om tot een goed resultaat te komen. En dit geldt niet alleen voor in de muziekwereld! Op de scholen waar ik werk voel ik me thuis en is er een fijne samenwerking gaande. Dit maakt dat ik weer met plezier aan de week begonnen ben, ondanks dat ik nog wat vermoeid was van het enerverende weekend en ik dus echt niets voor het werk had gedaan de afgelopen dagen..!

Er is alweer een week en een weekend voorbij zo na de herfstvakantie. Na een heerlijke week vrij ben ik weer met volle moed aan de slag gegaan. Op maandag stond er een studiedag gepland. Fijn dat ik hier ook bij aanwezig mocht zijn. Ik vind het altijd heerlijk om mezelf te blijven ontwikkelen en op deze studiedag stond een er een onderwerp op het programma waar ik ook nog niet zo in thuis was. Interessant dus! Verder heb ik in mijn weekplanning behoorlijk omgegooid waardoor ik een dag in de week 'over' zou hebben. Maar waar ik voor de vakantie nog wat onzeker was of ik mijn uren wel vol zou krijgen, zo vol zit ik vanaf half november alweer. Hoe snel kan het gaan? Behoorlijk snel dus! Er komt een nieuwe uitdaging op het programma bij en ik kijk er nu al naar uit!

In het onderwijs lopen projecten van vakantie tot vakantie. Zo ook de begeleiding van een leerling met autisme. Vorige week had ik al het afrondingsgesprek met de ouder, leerkracht, interne begeleider en de psychologe gehad. Vanmorgen heb ik afgerond met de leerling zelf. Ik had een kaartje voor hem geschreven. Wat was hij daar blij mee! Maar ook had ik een kaartje én een tekening van hem! Er schijnt ook nog wat op de post voor mij te komen en ik ga echt huilen als ik het pakketje open maak, aldus de leerling. Ik ben benieuwd! Maar wat voelt het toch goed om zo met leerlingen bezig te zijn. Een ander project stopt ook. Eerst zou het doorlopen tot de kerstvakantie, toen tot de voorjaarsvakantie. Zelfs tot aan de meivakantie is besproken maar nu dus toch tot de herfstvakantie. De school had niet goed in beeld wat nu de precieze hulpvraag is. En dan is het zeker zonde om hiervoor personen in te zetten. Ik had even een baalmoment. Tenslotte houd je er toch rekening mee. Maar al snel had ik de positieve pet weer op. Het geeft namelijk ook weer kansen voor nieuwe mogelijkheden. Ik ben benieuwd wat er op mijn pad gaat komen. Maar eerst nog drie dagen aan de slag om daarna lekker een weekje vrij te zijn. En na de vakantie gaan er sowieso projecten door dus vervelen doe ik voorlopig niet!

Ondanks dat de teksten op de labeltjes van de thee al lange tijd te lezen zijn, had ik vandaag een leuke die ik toch even wil delen: 

Een korte blog deze week want ik heb vandaag een teamuitje op het programma staan en de partner mag mee ;) Ter ere van wat zal je je vast afvragen?! De reden is dat de Onderwijssupporter vandaag precies 1 jaar bestaat en dat moet natuurlijk gevierd worden! Wat is de tijd snel gegaan! En wat ben ik blij dat ik toen de keuze heb gemaakt. Eerst nog maar voor één dag in de week en nu al enkele maanden fulltime. Er zijn al leuke dingen op mijn pad gekomen en er komt nog meer. Maar vooral: het smaakt naar meer! 

Het flesje is gevuld met het magnetische zwarte zand van Ureki, een badplaats in Georgië. Het flesje heeft een plekje gekregen bij de andere flesjes!

Je ziet het goed: een leeg wijnflesje! Je zal je vast afvragen wat dit met de titel van deze blog te maken heeft. Want een leeg wijnflesje is wel een probleem, maar of het een luxeprobleem is, is natuurlijk de vraag. Maar voor ons eigenlijk wel. Van al onze reizen nemen wij zand mee en doen dit in een klein flesje. Zie het als herinnering van de mooie plekken op de aarde waar wij mochten genieten. We hebben al behoorlijk wat flesjes mogen vullen maar nu hadden we nog steeds een lege. En we wisten maar niet met welk zand we dit zouden gaan vullen. En dat was echt een luxeprobleem: op vakantie kunnen gaan, maar gewoonweg niet weten waar je naar toe wilt. Wegens een aankomende verbouwing wilden we namelijk niet te lang, niet te ver, maar wel graag cultuur, natuur maar ook zon, zee en strand zien. Een combinatie waar we behoorlijk voor moesten zoeken maar het is gelukt: Georgië. Na het zien van Wie is de Mol 2018 was ik al geboeid door dit land. En nu ik me er nog meer in verdiept heb, kan ik niet wachten om te vertrekken. Even lekker eruit, nieuwe herinneringen maken en gewoon het werk 'het werk' laten. De afgelopen maanden zijn niet altijd makkelijk geweest, maar ik kijk er positief op terug. Desalniettemin vind ik wel dat we een mooi reisje verdiend hebben :) !

Het is maandag en ik ben thuis. Het lijkt dan ook wel op vakantie. Alhoewel ik lekker uitgeslapen heb, heb ik toch al wat uurtjes achter de computer gezeten. Ondanks dat de scholen waar ik de laatste maanden actief ben geweest nu vakantie hebben, heb ik nog volop werk te doen. Maar het is heerlijk om bezig te zijn voor mijn eigen bedrijf, dus je hoort me zeker niet klagen. Daarnaast heb ik vorige week bepaalde opdrachten afgerond en de feedback die ik ontving, was erg positief! Erg fijn dat mijn inzet voor het onderwijs gewaardeerd wordt. Niet alleen met woorden, maar ook met bloemen, flessen wijn, snoepgoed en kaartjes! En een heuse paraplu met regendruppels, waarop elk kind iets had geschreven. Leuk om zo in het 'zonnetje' gezet te worden!Ondanks dat ik geen directe opdracht heb voor de aankomende weken, heb ik wel al afspraken staan wat wellicht in de toekomst nieuwe opdrachten gaat opleveren. En eigenlijk is het ook wel even goed; even de tijd om het werk af te ronden, nieuwe opdrachten voor te bereiden en gewoon tijd te hebben om te ontspannen en mezelf weer op te laden voor de volgende periode. Voorafgaand had ik bedacht dat ik rond de 24 uur declarabel zou werken, maar het zijn telkens weken rond de 36 uur geweest! Daar komt dan de administratie nog bij. Dus eigenlijk is het wel even goed, dat ik geen 'echt' werk heb de aankomende vijf weken. Het aantal uur dat ik kan werken, baart me wel zorgen. Voor mij is het fijn dat er zoveel vraag is naar mijn expertise, maar het geeft ook aan hoeveel mensen er in het onderwijs te kort zijn. Niet alleen leerkrachten, maar ook schooldirecteuren, interne begeleiders, onderwijsassistenten, coaches en ga zo maar door. En dat terwijl het zo'n mooi beroep is! Elke kinderlach die ik hoor, maakt mij ontzettend blij en laat mij weer zien waar ik het voor doe: blije kinderen die ik iets kan leren om zo te kunnen groeien in onze maatschappij. Je hoort me dan ook zeker niet klagen! Dit geeft me gelijk een bruggetje naar mijn niet-klaag challenge: Ik ben er echt op gaan letten en het valt niet mee om niet te klagen. Of eigenlijk andersom: om altijd maar positief te zijn. Soms is het gewoon nodig om even te mopperen, om daarna de positieve dingen weer beter te kunnen aanschouwen. Om weer te zien wat je wel hebt om daar trots op te kunnen zijn. En wat heb ik een hoop dingen in mijn leven waar ik trots op ben! 

Finishen is winnen was mijn motto tijdens de halve marathon van Leiden. En hoe! In een tijd van 1 uur en 54 minuten kwam ik over de finishlijn! Wat was het een fantastische ervaring. En deze ervaring wil ik graag met jullie delen:

Zoals ik in mijn vorige blog al beschreef, zou het deze week ook een rustige week zijn. Rustig in de zin dat er dus geen directe opdrachten waren. Het gesprek van vorige week zorgde er wel voor dat ik weer wat uitzoekwerk te doen had. Dus dat scheelde! En zo ben ik nog wel met andere dingen bezig geweest. Maar toch kon ik niet geheel de rust vinden ondanks dat daar prima ruimte voor was in de agenda. Want weet je hoe het voelt als je een soort vakantie hebt maar eigenlijk geen vakantie wilt? Dan voelt dat als spijbelen! Ik denk dat ik in mijn hele schoolcarrière maar één keer gespijbeld heb maar ik weet het nog als de dag van gisteren. De hele dag voelde ik me er onrustig door. En dat gevoel had ik nu dus ook. Ik ben dus blij als het weer maandag is en we weer volle bak aan de slag kunnen. Er staat een drukke week voor de boeg, heerlijk! Alleen heb ik nog de vrijdag 'over'. Al staat aan het eind van deze dag het teamuitje van de school waar ik enkele weken werk gepland. Ontzettend leuk dat ik van de partij mag zijn. 

Al de hele week wil ik een blog schrijven, maar telkens weet ik niet waarover ik ga vertellen. Er gaat van alles door mijn hoofd en toch is het leeg. En dan in positieve zin! Afgelopen week was het rustig. Ik had geen directe opdrachten maar moest nog verschillende verslagen uitwerken en de administratie bijwerken. Maar ook nieuwe acquisitie doen en nog steeds was ik met de benodigde verzekeringen bezig. Toen dit allemaal gereed was, was mijn to-do-lijst behoorlijk geslonken en mijn hoofd zo goed als leeg. En dat geeft weer ruimte voor andere, nieuwe dingen! En daar zit mijn hoofd van vol! Ik heb genoeg ideeën maar weet gewoon niet waar ik moet gaan beginnen. Het zorgde ervoor dat ik de eettafel leegruimde om hem een nieuwe kleur te geven. Even wat anders doen. Tijdens het schuren en verven ging mijn gedachte alle kanten op. Heerlijk om op deze manier met je eigen bedrijf bezig te kunnen zijn! Toen ik moest wachten totdat de verf gedroogd was, ben ik met een boek in de zon gaan zitten. Ik gun mezelf daar meestal geen tijd voor (lees: het huishouden roept, trainen, sociale verplichtingen), terwijl ik lezen heerlijk vind. Ik lees wel vaak vakliteratuur of artikelen waar ik denk wat aan te hebben. Zo las ik laatst een artikel in de Psychologie (nummer 5 - 2019) over iemand die het graag allemaal wil. Niet één baan, activiteit of sport, maar verschillende om zo afwisseling te hebben. Het was alsof ik een artikel over mezelf las. De adviezen die werden gegeven heb ik in mijn hoofd opgeslagen, inmiddels was daar weer plek voor. Maar ook volg ik de ontwikkelingen binnen het onderwijs op de voet. LinkedIn is daarvoor een prachtig platform. Het artikel 'Scholen kunnen zelf bepalen of ze ZZP'ers inhuren' kwam ik bijvoorbeeld tegen (link onder aan deze blog). Daarbij probeer ik in gesprek te gaan met anderen om geïnspireerd te raken en te blijven. Vorige week had ik nog een gesprek met de oprichter van flexleerkracht.nl en Flex-advies.nl. Hij heeft het druk en we gaan kijken waar ik hem bij kan ondersteunen. Hierdoor doe ik zelf weer nieuwe ervaringen op maar hoop ik ook mijn netwerk uit te bereiden. En nu ik dit typ, zit in ik mijn nette kleren om straks naar een afspraak te gaan om in gesprek te gaan over ontwikkelingen in het MBO-onderwijs. En waar ik wellicht ook mijn steentje aan kan bijdragen. Er komt weer ruimte om te experimenteren. En dat was precies de tip in het artikel uit de Psychologie die mij deed prikkelen! Volgende week heb ik nog een rustige week voor de boeg. Maar ik ga deze week gebruiken om mezelf te prikkelen, ideeën op te schrijven en uit te werken, trainen maar ook ga ik met vriendinnen op pad en heb ik met oud-collega's afgesproken. Ontspanning na inspanning! 

Ja! Vanaf nu ben ik naast www.flexleerkracht.nl ook vindbaar op www.flex-advies.nl! Op dit platform vind je de ZZP'ers die naast hun onderwijsbevoegdheid ook gespecialiseerd zijn in andere gebieden binnen het onderwijs. Denk aan ambulant begeleider, interne begeleider, onderwijsadviseur, coach (directie, team) of het geven van trainingen. Dit platform past dus perfect in mijn straatje! Neem eens een kijkje en/of neem contact met me op zodat we de mogelijkheden kunnen bespreken!

Wat is het toch een feestje om in het onderwijs te werken. En bij een feestje horen cadeautjes! Vandaag kreeg ik van de stichting waar ik een tijdelijke opdracht uitvoer een mooie vaas met narcissen. Om blij van te worden! Zeker omdat dit juist niet verwacht was. Voor deze opdracht heb ik enkele weken een groep 6 op de maandag en de dinsdag. Gisteren vond ik het tijd om weer eens het complimentenspel te spelen en natuurlijk doe ik als leerkracht altijd mee. Hoe fijn is het om positieve feedback te krijgen van de kinderen? Maar nog fijner zijn de reacties die de kinderen geven als ze hun eigen 'cadeautje'  uitpakken. Dit is een vel papier waarop elke leerling een compliment heeft geschreven. Vandaag begonnen sommige kinderen er nog weer over te vertellen. Het had indruk gemaakt. Dat maakt mij een erg blije leerkracht! 

Al eerder had ik aangegeven dat ik naast werkdoelen ook een aantal sportdoelen genoteerd had. Afgelopen zondag was het tijd voor het eerste sportdoel: het fietsen van de Volta Limburg Classic. Een fietstocht van 150 km door het Limburgse landschap. Dat betekende een hoop heuvels, de ene nog pittiger dan de andere. Eigenlijk had ik weinig zin in deze tocht omdat het wielrenseisoen nog maar net is begonnen maar Hans wilde deze tocht ontzettend graag rijden. En omdat we nog een weekend-weg cadeaubon in de kast hadden liggen, kreeg hij het idee om op zaterdag al weg te gaan en er een heel weekendje weg van te maken. Ik kon dus niet achter blijven en heb me laten overhalen! Het was een prima hotel en de zaterdag hebben we ons goed vermaakt in het centrum van Maastricht. Zondagochtend vroeg hadden we met de rest vanuit de vereniging bij de start afgesproken. Gelukkig scheen het zonnetje al dus het beloofde een mooie dag te worden. Direct na de start was het gelijk aanpoten en dat bleef 150 km lang zo gaan! Een paar momenten had ik toch wel spijt dat ik me had laten overhalen! Toen twee personen uit ons groepje op een bepaald punt afsloegen zodat ze iets minder kilometers zouden rijden heb ik even getwijfeld. Maar als ik ergens aan begin, maak ik het af ook. Dus ik ging door om met de rest van de mannen de 150km uit te rijden. En dat lukte! Bij de finish werd een mooie medaille omgehangen en zagen we ook weer de twee verloren schapen. En wat bleek: de route was vanaf dat punt niet veel korter geweest! De 150km-tocht had ergens anders al een extra lus ten opzichte van de 120km-tocht gemaakt! Dus zou had iedereen toch zo rond de 150km in de benen! Een goed begin van het wielerseizoen! En weer een vinkje achter een doel! Het is heerlijk als je doelen stelt en ze ook behaald. Soms gaat het makkelijker dan de andere keer maar om er even bij stil te staan is belangrijk. Zo heb ik vanmorgen tijdens de ambulante begeleiding van een meisje de stand van zaken bekeken en de gestelde doelen tot nu toe geëvalueerd. We zijn er nog niet maar gelukkig hebben we nog tijd om ze te gaan behalen. We werden er allebei blij van toen we merkten dat we op de goede weg zitten. 

Al enkele weken rijd ik rond in een voor mij nieuwe auto! Mijn vorige auto was wel toe aan vervanging, ondanks dat hij nog maar weinig kilometers had gereden (77000km). Maar hij had inmiddels wel de leeftijd van 17 jaar bereikt. Van mijn vriendinnen had ik voor op mijn nieuwe auto het logo van de Onderwijssupporter gekregen. Echter paste deze niet heel goed en moest ik even puzzelen waar ik deze nou het beste kon plakken zodat ik hem niet zou gaan verliezen. Maar het weer was de afgelopen periode niet fantastisch en ook was mijn auto niet heel schoon. Maar vandaag liet het weer toe en ook kon ik tussen de afspraken door een rondje door de wasstraat gaan. Zie hier het resultaat!

Een eigen plek om te werken thuis had ik al gecreëerd, maar ook op de verschillende plekken waar ik actief ben heb ik inmiddels een eigen plek. Altijd fijn als je ergens aankomt en direct aan de slag kan en niet eerst hoeft te zoeken naar een geschikt plekje. En als je je dan ook nog op je plek voelt zitten is het helemaal fantastisch! 

Vanmorgen ging al vroeg de wekker want er staat een dagje Werkendam op het programma. Eind van de dag hebben we een receptie en een etentje vanuit het werk van Hans en nu ik door de staking niet naar de school in Wormer hoefde, kon ik mooi al gelijk mee. En voor mij maakt het niet uit waar ik werk, als er maar een goed WiFi-bereik is :) Dus zit ik hier op de plek van de stagiaires hard te werken. Tevens kan ik gelijk het bedrijf in werking zien. Dat praat ook weer een stuk makkelijker als we thuis aan de keukentafel zitten. Een win-win situatie dus! 

Vandaag is het 1 maart en dat betekent dat ik volledig zelfstandig ben! En dat wilde mijn man niet zomaar voorbij laten gaan. Bij thuiskomst lagen er verschillende pakjes klaar waardoor ik nu helemaal niet meer om de Onderwijssupporter heen kan! Ontzettend leuk! En het maakt dat ik nog meer zin en motivatie heb. Daar komt ook nog bij dat ik deze week alleen maar maandag in mijn opgeruimde kantoor heb gewerkt. De andere dagen ben ik flink actief geweest in het onderwijs en heb ik nog verschillende gesprekken gevoerd. Het resultaat is dat ik al veel activiteiten gepland heb staan voor de aankomende periode. Een goed begin al zeg ik het zelf! 

Op de vriendinnenapp kwam het bericht 'Werkse weer meiden!' voorbij. De ene vriendin had net een weekje vrij gehad en ging weer aan de slag. De ander had 'gewoon' weekend gehad en ik heb volop gesport en genoten van het mooie weer. En nu dus aan het werk! Maar om aan het werk te kunnen voor de Onderwijssupporter, heb ik eerst het bureau leeg moeten halen. Dit bureau hebben we al jaren in een soort kantoor/kledingkamer staan maar tot nu toe weinig gebruikt. Eigenlijk werken we altijd aan de keukentafel maar van het weekend bedacht ik me dat het wellicht beter zou zijn als ik toch aan het bureau ga werken. Beter voor de zithouding, alle benodigdheden bij de hand en papierwerk etc. kan blijven liggen..!

Officieel treed ik pas 1 maart uit dienst bij de LOI maar wegens nog wat vakantiedagen was gisteren mijn laatste werkdag. De hele dag heb ik leuke berichtjes ontvangen, mensen gesproken en geknuffeld en mijn werk kunnen afgerond. Aan het eind van de dag had ik een fijn gesprek met de HR-medewerkster en kon de afscheidsborrel beginnen. Ik ben goed verwend met een getuigschrift, prachtige cadeaus en mooie bossen bloemen. Maar het mooiste cadeau was toch wel het boekje waar mijn collega's allemaal iets in hadden geschreven. Het deed me goed om alles te lezen en het zorgde ervoor dat ik met nog meer plezier terug kijk op het afgelopen anderhalf jaar dat ik bij dit bedrijf werkzaam ben geweest. Ik wil dan ook nog via deze blog nogmaals mijn collega's bedanken!Nu op naar het nieuwe avontuur! 

Het is wel weer tijd voor een blog al zeg ik het zelf. Afgelopen weken heb ik het druk gehad. Druk met het wikken en wegen van een bepaalde keuze en ik heb de knoop door gehakt: vanaf 1 maart 2019 ga ik me fulltime richten op de Onderwijssupporter! In het afgelopen anderhalf jaar heb ik ontzettend veel geleerd en ben ik er achter gekomen dat mijn hart echt ligt in het primair onderwijs. Ik zie hierin volop kansen en mogelijkheden en wil me daar dan ook helemaal voor gaan inzetten. Ik wil het onderwijs echt gaan supporten en denk dat ik daar nu helemaal klaar voor ben! Ik wil de LOI ontzettend bedanken voor de leerzame tijd en zal het geleerde zeker meenemen in de praktijk! 

Nu ik dit schrijf, zit ik nog wat duf achter de computer. Ook niet zo gek want nog geen drie dagen geleden zaten we nog in Nieuw-Zeeland. Drie vluchten en 12 uur tijdsverschil en dan ben je weer thuis met toch wel een jetlag.

Leren, daar houd ik van! Ik heb dan ook verschillende opleidingen en cursussen gedaan nadat ik mijn eerste opleiding had afgerond. Tijdens deze schoolperiodes leek ik altijd net een spons. Ik probeerde alles in mij op te nemen om het daarna in de praktijk te kunnen toepassen. Nu is het andersom. Ik krijg als startende ZZP'er vele nieuwe dingen op mijn pad die ik moet uitvoeren maar waarvan ik de studie nog niet gevolgd heb. Maar ik word er echt ontzettend blij van want ik leer weer. En gelukkig leer ik vooral door gewoonweg te doen!